Moerasandoorn heeft donkergroene bladeren en groeit graag op vochtige plekken, zoals langs oevers en in moerassige gebieden. Blad, bloem en wortel zijn eetbaar, en de plant maakt deel uit van onze inheemse flora. Al in 1807 schreef Jan Kops over de eetbare toepassingen van dit veelzijdige plantje voor zowel mens als dier. Vroeger werd Moerasandoorn zelfs bewust aangeplant als voedselbron. De ondergrondse uitlopers werden gegeten als aardappel of asperge, en van het meel bakte men brood.

De knollen bevatten een aanzienlijke hoeveelheid stachyose, een meervoudige suiker (oligosaccharide) die mensen niet direct kunnen verteren. Deze suiker werkt echter als een prebioticum en voedt gunstige darmbacteriën, wat bijdraagt aan een gezonde spijsvertering.

De Engelse naam Marsh Woundwort verwijst naar het traditionele gebruik van de plant als wondhelend kruid. Moerasandoorn is daarnaast een waardevolle toevoeging aan de waterkant of drassige gebieden in natuurlijke tuinen. De paarse bloemen trekken bijen, hommels en vlinders aan en vormen een rijke nectar- en stuifmeelbron.